Ποίηση
Νότα Κυμοθόη
Στο κόκαλο βυθίζω το σπαθί μου
Τα σημάδια των καιρών να βρω
Μέσα σε σπίτια κολασμένων.
Από διχόνοια φυλακισμένοι στη σιωπή
Ψάχνουμε στα κουπιά τη θάλασσα
Για να ξεφύγουμε τους ίσκιους
Ενώ ζυγώνει ο θάνατος κρυφά.
Χιλιάδες τις νύχτες οι νεκροί
Στην ερημιά της πόλης.
Στα κρύα σκαλοπάτια
Όταν ησυχάζει ο όχλος της χλιδής
Ψυχορραγεί τα βράδια η μάνα
Μετρώντας την ανθρωπιά μ' ελεημοσύνη.
Τότε ο Αλντεμπαράν κι ο Μπετελγκίζ
Στα μάτια της σκύβουν ταπεινά
Σφουγγίζοντας το δάκρυ
Και στο κορμί της ημερώνει ο βοριάς.
Τα ποτάμια θολά ανάμεσα στο φως
Καθώς στις πληγές ψηλαφώ τα αισθήματα
Κάτω απ' τα καρφιά του πόνου μου
Βλέπω σε τάφους τους παιδικούς μου φίλους
Κι αναμνήσεις πνιχτές τα χρόνια που φύγανε
Όταν οι καιροί δε φτάσανε ποτέ
Τα σώματα που αγαπήσανε αληθινά
Να σκύψουν πάνω από το χτύπο της καρδιάς.
Σμίγουν με την καταχνιά οι λαβωμένοι
Σε σύγχυση πορεύονται οι λαοί
Στ' ανύπαρκτα νερά των κάμπων αγωνία
Κι άγρυπνος μένει ο νους στο χαλασμό.
Δυο κάρβουνα τα μάτια των παιδιών
Στην τέφρα των μεγάλων
Κρύβοντας μέσα τους του κόσμου τις ελπίδες
Σα λαχτάρα στη νύχτα για το δρόμο της ζωής.
Στα σκοτάδια του αιώνα μοιρολογώ τους ζωντανούς
Νότα Κυμοθόη
artnotakymothoe/Νότα Κυμοθόη© Nota Kimothoi